Drenthepad #5-7 en Stellingenpad

dorpjes: haulerwijk, bakkeveen
weer: wind, regen, onweer, hagel, SNEEUW?!, zon – alles 2⁰C

Nieuw favo huis midden in het bos

Mafkees! Jij bent toch het Drenthepad aan het lopen? Hoe durf jij vreemd te gaan met een andere pad!

Ik zit dus in het NIVONhuis in Allardsoog, een weekendje. En hier loopt het Stellingenpad.
Wies is samen met haar man huiswacht hier, en onthaalde mij hartelijk met een dikke plak sûkerbôle en koffie. Ze deed mij ontzettend aan de beste vriendin van m’n ma denken, Anneke: zo’n Friese tante die weet van aanpakken. Ze babbelde lekker en we hadden het over de buurt. Zij woont in de buurt van Heerenveen en mijn familie komt dus ook hier vandaan dus die vreemde dorpsnamen zeiden mij allemaal wel wat.

Wies vertelde dat het Stellingenpad hier loopt, over de Stellingwerven door Friesland. Op de website staat: “Vrijstaat de Stellingen verwijst naar een tijd toen de Stellingwerven (nu Oost- en Weststellingwerf) van ruwweg 1300 tot 1500 één vrije natie vormden. De inwoners leefden onder de bijzondere omstandigheden dat ze niet een koning, hertog of bisschop hoefden te dienen. In plaats daarvan werden er drie Stellingen gekozen die elk jaar uit een ander Stellingwerfs dorp moesten komen.” Misschien komt daar het rode atheïstische van mijn Friese familie vandaan. Yke had ook al eens een boek over deze streek gelezen en zei hetzelfde.

Dus om mijn tijd goed te besteden, naast een boek lezen (grote boekenkast hier!), leek het mij wel leuk om een stukje van de Wandelroute van 2023 te lopen.

Het wordt ook wel Het Pad van de Griffioen genoemd, Griffin Fairy Trail. Iets met elfachtige landschappen. Ik liep door de prachtige Bakkeveense Duinen richting Bakkeveen. Er zijn meerdere wandelroutes met kleurtjes en het wandelknooppuntennetwerk loopt hier. TROUWENS het Stellingenpad is niet gemarkeerd met geel-rood of wit-rood maar volgt het knooppuntennetwerk, dus dat is even wennen.

De Bakkeveense duinen en het bos ten zuidwesten ervan is prachtig, maar ik ben maar kort hier dus misschien is het beter als ik met LEKKER WEER dit pad eens helemaal ga lopen. Schrijven we op.

Noorderlicht

Op zaterdagavond kreeg ik een mailtje van de Noorderlichtjagers. Hugo vertelde mij dat er op dit moment noorderlicht wordt gezien in Nederland, hij voegde een foto bij. Er was veel activiteit en het kon de rest van de nacht aanhouden.

Ik had een hoekkamer met een raam op het noorden en op het oosten. Dat vond ik eerst minder leuk, want het was al zo grijs dus ik had het liever op het zuiden, maar nu was het ideaal. Ik keek uit over hele donkere weilanden en bossen dus als het er was, zou ik het zeker wel zien!

Met een thermosfles thee settelde ik mij voor het raam, maar het was best bewolkt. Er kwamen meerdere buien aan, maar tussendoor zag ik sterren. Ik zag duidelijk de grote beer, de poolster dus ik wist zeker dat ik de goede kant opkeek. Af en toe zocht ik op internet de huidige staat van de elektromagnetischeveld-dinges hoe actief dat was. Maar eigenlijk boeide dat niet, want ik kan er niks aan veranderen en het zou wel of niet verschijnen. Uiteindelijk werd het 2u en had ik het nog steeds niet gezien. Ik baalde een beetje, omdat het al de zesde (!) keer is dit jaar dat je het kan zien in Nederland en ik het nog steeds niet heb waargenomen. Maar goed, had ik wel weer wat te doen vanavond.

Toen ik die ochtend erna mijn ogen opendeed, zag ik dat de zon al op was en donkere wolken hingen in de lucht. Waar ik gisteren door het raam speurde naar het noorderlicht, was nu een prachtige regenboog! Ook leuk.

En nu ben ik er klaar mee. aju

De zon gaat onder en de maan komt op. Wat is er mooier?

Drenthepad #3-4

dorpjes: diever, appelscha, haulerwijk, bakkeveen
weer: fris 6⁰C grijs en wind en af en toe regenbuien met hagel. ’s nachts paar graden boven nul

De ochtend dat ik wegging uit het NIVONhuis ’t Hunehuis kwam ik niet weg. Ik had m’n spullen in de woonkamer gezet en mijn kamer schoongemaakt. Daarna maakte ik nog koffie en at ik een mueslibol met kaas. Iedereen kwam met mij ouwehoeren en iedereen was enthousiast en/of onder de indruk. Er waren heel veel NTKCers die zeiden dat ik zeker langs de NTKC in Zorgvlied moest gaan. Ook had iedereen verhalen over de tochten die zij hadden gemaakt.

Ik had geen fles voor water, alleen mijn thermosfles. Dat is een halve liter en vulde ik met thee voor onderweg maar water zou ik niet mee kunnen nemen. Ik vroeg beetje rond of iemand een flesje voor mij had die ik kon vullen. Niemand had iets, er waren wel wat flessen maar die waren van glas dus erg zwaar.

Even later kwamen de huiswachten (vrijwilligers die op het huis passen en dingen regelen) nog naar mij toe om te zeggen dat ze overal door het huis hebben gekeken op zoek naar een flesje voor mij. Zo lief. Ik kreeg wel allemaal lekkere dingen mee voor onderweg.

Dagje wandelen

Ik kwam na een lange dag vol wind aan bij de camping. ’s Ochtends had ik ze even gebeld of ik er met m’n kleine tentje een nachtje mocht staan. Dat was geen probleem er was ruimte genoeg zei ze.

Bij het restaurant hielp de vrouw achter de bar me en kwam met een heel pakket vol papieren aan en een sleutel. Ze vertelde vanalles en ik spiekte op de rekening, daar zag ik 55 euro staan. Ik onderbrak haar en vroeg of dat klopte.

Blijkbaar hebben ze helemaal geen gewoon veldje, maar hele luxe uitgebreide kampeerplaatsen met elektra én privé sanitair. Ik zei dat ik dat helemaal niet nodig had, maar ze hadden niks anders. Ik zei dat ik dit niet ging betalen (55 euro voor mijn tentje van 1,5x2m doei!).

Maar ja, wat ging ik dan doen. Het was 16u en het werd al donker. Er kwam regen aan en ik was weer eens in de middle of nowhere.

Op de weg hierheen liep ik langs een landhotel dat er leuk uitzag. Ik belde ze en ze hadden een kamer voor bijna hetzelfde geld als de camping, en nota bene ook nog met ontbijt.

Dus ik lig languit op bed alle verkiezingsinformatie in te halen, want ik werd vanmorgen wakker zonder er over na te denken en uiteraard in het socialistische NIVON (bij de koffie) ging het nergens anders over. Zometeen de tv aan en kijken wat de linkse publieke omroep allemaal zegt erover.

Storm

Ik kon niet slapen, het was en te warm en ik was klaarwakker. Het ging de hele nacht te keer met regen en wind.

Om 8u stond het ontbijt klaar en settelde ik mijzelf in de serre met koffie, croissantjes en een eitje. Daarna nam ik nog een bakje yoghurt met fruit. Buiten ging het tekeer en ik las de kranten. Eerst uiteraard de Volkskrant en de NRC. Daarna bladerde ik door de Telegraaf maar die legde ik snel weer opzij.

Mijn buik deed zeer, want m’n menstruatie was ook nog eens begonnen. Wat een gezeik. Ik keek moedeloos naar buiten en visualiseerde mijn 25km tocht naar de NTKC in Zorgvlied. Dat was het plan. Ik had er geen zin in.

Terug op de hotelkamer zette ik de tv aan op FIPradio (tip!) en belde het NIVONhuis bij Allardsoog. Ze hadden genoeg plek, dus ik was welkom.

Ik wandelde naar Appelscha en nam daar de bus. Ondertussen was ik door een paar hevige regenbuien zeiknat geregend en de wind duwde me een paar keer van de weg. Meh.

Allardsoog

Dit huis is een oud schoolgebouw en het lijkt ook een beetje een ziekenhuis. Als dit verlaten zou zijn, was het net alsof je in een horrorfilm rondliep. Ik ga er erg lekker op.

We zitten hier op de grens van Groningen – Drenthe – Friesland en mijn Friese familie komt uit Jubbega dat hier heel dichtbij is. De huiswacht is een Fries stel en zij wisten vanalles te vertellen over het communistisch rood bolwerk van vroeger (vroeger ja, want hier is het niet anders dan in de landelijke politiek – helaas).

Cumulonimbus!

Vollemaan Heksenmaan

Omdat ik toch niks beters te doen had, besloot ik nog maar eens een stukje te gaan wandelen en de buurt te verkennen. Het was half vier, er waren flinke hagelbuien, maar het boeide me niet.

Ik liep door een bos en heidevlakte en het was prachtig. Een hele donkere grote wolk kwam eraan en in een paar minuten was ik zeiknat. Daarna kwam de maan tevoorschijn en zag ik wolvensporen dus ik was in euforische stemming.

Al een paar keer was ik gewaarschuwd voor de wolf, die zou hier namelijk flink zitten. Ik kan niet wachten om er eens eentje te zien!

Het dorp was een uur lopen en het was al donker toen ik de Poiesz in liep. Ik haalde wat lekkers voor vanavond en liep weer terug.

Dus zo liep ik in het donker met volle maan in een bos waar wolven zitten, met in de verte felle flitsen en onweer, als ongestelde heks keihard te lachen. En ik zou thuiskomen in een creepy ziekenhuis. Geniaal!

Drenthepad #1-2

dorpjes: havelte, uffelte, diever,
weer: vrij fris, 3-8⁰C maar droog

Het regent en het is November…

Tijd voor een nieuwe zwerftocht. Ik miste de stok in mijn hand. Ik miste de zwaarte van de spullen op mijn rug. Mijn lichaam snakte naar lopen. Want vergeet niet: de mens is gemaakt om te lopen. Dus op naar Drenthe voor het Drenthepad.

Ik huiverde een beetje, koudwatervrees denk ik. Het regent al weken, het is koud en supervroeg donker. Maar goed, toen las ik mijn blogs van dit vroege voorjaar tijdens Het Veluwe Pad en bedacht mij hoe leuk dat eigenlijk was. Afzien is ergens ook lekker (? toch ?). De sneeuw, de kou. Het moet ook een beetje beroerd gaan (ik was na 2,5 jaar caravannen weer eens gaan wandelen en toen bleek dat zelfs de regenhoes van mijn backpack totaal niet waterdicht was. Het was echt een try-out – dus het kan alleen maar beter gaan lijkt me!). Ik had er zin in, in de Veluwe. Ik heb altijd zin in de Veluwe. Maar ik wilde iets nieuws en ik koos voor het Drenthepad.

Het Drenthepad (329km) begint officieel in Beilen, maar daar trek ik mij niks van aan. Ik keek via het internet wat handig was qua openbaar vervoer en daar kwam ook uit dat Beilen het makkelijkste was. Maar daar had ik dan weer geen zin in. Aan de zuidwest kant van het Drenthepad zit een NIVONhuis dus ik boekte daar twee nachtjes om te starten. Zo kon ik op mijn gemak die kant op gaan en beetje acclimatiseren met de Drentse Energie.

Ik wist dat het herfst was, dat het nat zou worden en vast ook wel koud. Ik wist ook dat bijna alle campings gesloten zouden zijn, dus dat ik niet moest hopen op ruime keuze, als ik al keuze had. Ook wist ik dat de zon ondertussen om half 5 onderging. Maar het maakte niet uit, besloot ik: Ik ga gewoon wandelen en ik zie wel wat er gebeurt.

Spullen

Wel lachen, want ik twijfelde ontzettend over wat ik mee moest noemen. Maar dat sloeg nergens op, want UITERAARD nam ik bijna hetzelfde mee dat ik altijd mee heb. Het is bijna hetzelfde als naar Engeland (en al die jaren ervoor). Ik wilde een andere rok, maar nam dezelfde mee. Ik wilde een ander vest, maar besloot toch mijn oud-vertrouwde fleece vest aan mijn tas vast te maken. Ik wilde mijn LOWA’s misschien aan ivm kou en regen, maar besefte tijdens een korte avondwandeling dat die krengen mijn voeten opsluiten – dus de leren barefootschoentjes gingen mee (de sandalen liet ik dit keer thuis).

Dan het eeuwige dilemma wat betreffende regenjas. ‘Regenkleding is heel erg belangrijk’ wordt altijd gezegd. Dat begrijp ik, want je wordt koud en nat door regen. En niks droogt in de herfst/winter. Maar toch lukt regenkleding nooit goed bij mij en loop ik al jaren met een hele goedkope poncho. Ik vond tijdens mijn Maasroute een (goedkope simpele) regenjas, maar die is mij eigenlijk met een trui eronder te krap en ik houd niet van krappe kleding – liever twee maten te groot. Dus die is voor de zomer. Een regenbroek weiger ik nog steeds. Deze wandeling is het niet anders.

Simone zei laatst dat ze door de regen fietste, in haar cheapass regenjas, en dat er iemand haar inhaalde en diegene haar jas opeens heel droog leek – terwijl Simone haar regenjas doorweekt was. Toen kwam ze opeens tot de conclusie dat een capabele regenjas misschien wel een goed idee is. Hmmm. Ik doe het deze weken toch maar met mijn goedkope poncho.

Dus zoals je hoort, ik rommel maar weer wat aan haha
Genoeg over de gear. We gaan.

Eindelijk wandelen

Op dinsdagochtend kwam in aan in Havelte. Eerst deed ik nog een bakkie met mijn ouders, want die brachten mij hierheen. Ze vinden het altijd leuk om tochtjes te maken door Nederland (ik heb het dus niet van vreemd) en een ritje naar Drenthe was voor hen dus niet vreemd.

Daarna ging ik door naar het NIVONhuis. Ik had een heel sober kamertje voor mijzelf, zoals je het in een klooster zou aantreffen. Je moest alles zelf netjes en schoon houden, eigen beddengoed mee en er was een gezamelijk keuken waar soep werd gemaakt. Ik voelde me helemaal thuis.

De oude lui zaten wat te kissebedden, want er werd flink gediscussieerd over wat voor rechtse regering we krijgen. Ook had iedereen het koud. Calvinistische bedoeling hier met de kachel heel laag. Ik zat trouwens gewoon met blote benen en voeten; ik had het warm maar goed ik ben ook een kacheltje.

Ook is hier een televisiekamer waar een andere vrouw, die niet bij de club hoorde, een film zat te kijken. Er kwam tumult, want iedereen wilde wel het acht uur journaal zien.

🍅 socialistische bedoeling hier

De volgende dag volgde ik de markering van het Drenthepad, maar de andere kant op dan ik straks wil gaan lopen. Zo heb ik dat stukje al gehad.

Een schaapherder liep een stuk met haar schapen, dat vond ik erg gezellig. Ook zag ik wolvensporen.

Het was ijskoud, iets van 2 graden met kille wind en ik liep in een dun truitje en blote benen onder mijn rok, dus ik was weer eens dom bezig. Maar het maakte niet uit want ik liep úren over een heideveld met een zonnetje. Ik kwam langs een meeuwenkolonie, dat was een meertje zonder meeuwen maar wel wat ganzen.

Toen ik thuis kwam rook het alweer naar soep en stond uiteraard de kachel uit. Ik had het de hele avond koud. boeie

Trekvogelpad #0

dorpjes: amsterdam, amersfoort, zutphen, winterswijk
weer: 22⁰C ofzo en benauwd. Soms regenbuitje, wat wolken

Toen ik twee weken geleden terugkwam uit Engeland, sliep ik een paar nachtjes in mijn caravan om te acclimatiseren, gezellig mijn ouders weer te zien (en keihard de wasmachine te misbruiken). Maar ik besloot ook om de helft van wat ik in mijn tas had, eruit te gooien. Ik was nu weer in het gemoedelijke Nederland waar op iedere hoek een bushalte is, waar iedereen Nederlands spreekt en ik altijd en overal kan pinnen. Met andere woorden: heel veilig.

Een dunne slaapzak mee ipv die dikke, het zou toch warm zijn dus extra kleren waren ook niet nodig. Alleen mijn vest mee, vooruit. Alle troepjes eruit. Een lichte tas, geen gezeik. Huppatee, en ik ging weer oppad.

Ik was een paar dagen bij Kirsten op bezoek in Amsterdam. Altijd leuk, want wij hebben samengewoond, om de hoek waar ze nu woont. Als ik een paar dagen bij haar blijf, krijg ik gewoon de sleutel en gaat ze ook lekker haar eigen gang en zien we elkaar wel weer bij het koffiehuis waar we jaren geleden de HELE zomer zaten. Puzzels maken, de Volkskrant lezen, mensen kijken. Wat een leven.

Nog geen 5 min in Amsterdam

En omdat ik daar toch was, met mijn hele hebben en houden, dacht ik: weetje? ik loop gewoon het Pelgrimspad nog een keer (dat begint in Amsterdam). Dat heb ik jaren geleden eens gelopen. Ik had toen geen smartphone en ik liep op blote voeten, wat een hippie was ik toen.

Dus dat was het plan: paar dagen bij Kirsten en dan het Pelgrimspad. Alleen… alles liep weer eens in de soep, want mijn hielen gingen kapot. Ik had zoveel eelt gekweekt en dat was door mijn sandalen van afgelopen dagen uitgedroogd (ofzo?). Dus toen/nu barstte het open, bloedde het en deed het heel veel pijn. Niks lopen voor mij, zeker niet met een tas.

Daarbij had ik al mijn spullen gedumpt in de caravan. Mijn dikke donzen slaapzak (want het is zomer) en kleding (want het is zomer). Ik had een boek van een kilo mee, een groot gasflesje (was de enige die ik kon vinden) en een zak vol gemalen koffie, want toen ik mijn voet op Nederlandse bodem zette, nam ik mij voor alleen nog maar goede koffie te drinken. Al met al een poging tot een lichtere tas, en keihard gefaald. boeie

Het idee was om maandagochtend de trein naar Gouda te nemen en dan naar Haastrecht te lopen (uurtje), om daar op een NTKC te gaan staan. Ik wilde een paar dagen flink wat meters maken in het zware boek en vervolgens dat pad te hervatten, mits mijn hielen weer wat beter waren (ik had ondertussen zalf gekocht, jawel, dus ik had goede hoop.)

Nu zat ik maandagochtend op Kirsten haar balkon met (goede) koffie, in het zonnetje en ik was helemaal vredig. Kirsten was naar haar werk en zei dat ze daarna nasi ging maken, en daarmee verleidde ze me en ik besloot prima nog een dagje te kunnen blijven en dinsdag pas te vertrekken.

Nou goed, lang verhaal kort: ik zit nu in Winterswijk.

Op dinsdag op het station pakte ik niet de trein naar Gouda maar naar Amersfoort, om langs te gaan bij mijn caravan en hoi te zeggen tegen mijn ouders (en even de koelkast leeg te halen, dat begrijp je – ik mag dan een dertiger zijn, dit zal blijven). Het koelt ’s nachts toch wel af tot 12ºC en ik wilde mijn dikke slaapzak bij me hebben. Ook ruilde ik dat belachelijk zware boek in voor een pocket, nam wat extra kleding mee ipv alleen een korte broek en een hemdje. De tas is toch zwaar, maar zo zwaar als Engeland wordt het niet meer, dus kan prima (en daarmee heb ik ook ruim 1100km gelopen dus wat loop ik te janken).

Na een nachtje in de caravan (zo fijn in mijn retro-wereldje) pakte ik mijn stok, smeerde de hielen nog maar eens in en gooide de tas op mijn rug. M’n ouders brachten mij naar Zutphen, we deden een bakkie en daar pakte ik de trein naar Winterswijk. De Achterhoek.

Net buiten Winterswijk, bij de grens met Deutschland (mein Herz in flammen) ligt een NTKC-terrein en wat noorderlijker van hier begint het Trekvogelpad. En aangezien ik het ambieer om alle LAW’s te lopen van Nederland, lijkt dit mij wel een goed moment.

In de trein werd er meteen tegen mij aan gekletst. Een man vroeg of ik naar de Zwarte Cross ging. Hij kwam bij mij zitten, Durk heet hij, en vertelde enthousiast dat hij graag vrijwilligerswerk doet op festivals. Nu namen ze alleen betaalde krachten aan, dat vond hij jammer. De sfeer onder vrijwilligers was veel fijner, zei hij. Dat kon ik mij wel voorstellen. Met zijn volbepakte fiets stapt hij in de trein en kampeert hij waar mogelijk. Super leuk. Hij vroeg of het ook niks voor mij was, om bij te verdienen. Ik zei dat ik een hekel had een festivals.

Aan de andere kant van het gangpad zaten twee Belgen die ook gingen en zelfs zouden optreden. Ze stonden op 1 van de 25 podia en voor de rest zouden ze beetje kamperen. Ze vroegen of ik geen zin had om met hen mee te gaan en of ik ook geen act wilde doen. Ik zei dat ik een hekel had aan festivals.

Het was erg gezellig in de trein. Zo gezellig dat ik bijna zit had om toch mee te gaan. Yolo. Maar nee, ik moet er niet aan denken. Zoveel mensen, zoveel lawaai. Ik word echt oud. Ik heb echt een hekel aan festivals. (En dat heeft eigenlijk niks met mijn leeftijd te maken, ik heb er altijd al een hekel aan gehad.)

Bij Winterswijk stapte ik uit, liep anderhalf uur door de weilanden en zette mijn tentje op. De volgende dag liep ik weer naar Winterswijk, zonder rugtas dit keer, verveelde me al na een half uur en liep weer terug. En kwamen hele donkere wolken en het begon te regenen. Het was niet anders.

Beetje gezeik, want ik wil morgen (zaterdag) de bus nemen naar Enschede of Eibergen en daar het pad oppakken. Maar hier rijden in het weekend geen bussen. Dus dan zou ik de trein moeten nemen, 4x overstappen om pas 2u later in Enschede aan te komen. Én bijna 30euro kwijt te zijn. Ja daag. Dus ik heb nu het idee gevat om dwars door Deutschland (mein Herz in flammen) te lopen en net over de grens een leuk natuurkampeerterreintje op te zoeken.

Al dagen onderweg en dat hele pad nog niet eens gezien.

Veluwe Zwerfpad #5-7

dorpjes: Otterlo, Lunteren
wolf gezien: nee – misschien pootafdrukken?
dieren: twee zwarte spechten, veel zwijnensporen, paarden, zanglijster, raven gehoord

In de ochtend ging ik het Nivonhuis binnen om te kijken of ik heet water kon halen voor koffie en ons Brinta-ontbijtje. Gisteren was er dus een hele bedompte sfeer en eigenlijk wilden we het vermijden, maar ik wilde ook heet water.
De deur was op slot en ik zwaaide door het raam naar binnen. Een hele enthousiaste man deed open. ‘Was de deur nog dicht? Wat een schande! We verwachtten jullie natuurlijk!’ Iedereen begroette me vriendelijk, vroeg of we/ik lekker geslapen hadden. Of het niet te koud was. Mensen die ons gisteren niet hadden gezien vroegen vol ongeloof of we echt kampeerden. Iedereen was super aardig!

Ik vroeg of ik wat heet water mocht en ik kon gewoon doorlopen naar de keuken. Er stonden 5 waterkokers en een hele rij met gaspitjes. We konden gebruik maken van pannetjes, ovens, magnetrons, alles. Wat een heerlijkheid!

Er bleek een speksteencursus te zijn en ook nog een viltcursus. Ik sprak met een vrouw die veel fietstochten maakt, deelde met iemand anders tips en tricks uit over tentjes en een ander gaf nog een tip over merino-sportkleding. Met 2 volle thermosflessen liep ik bijna een uur later de deur weer uit en ik was zo enthousiast dat ik begon te rennen naar ons kampeerplekje. Simone bleek al binnen te zijn gaan kijken om mij te zoeken, ze was een beetje ongerust. Na gisteravond had ik zomaar gekidnapt kunnen zijn.

Toen we wegliepen om ons pad te hervatten, zaten er buiten in de tuin allerlei mensen verspreid. Allemaal aan een eigen tafeltje, met een steen voor zich. Iedereen wenste ons een goede reis, wij wensten hun een fijn weekend. Wat een succes.

We luisteren onderweg naar vogels en als je daar een beetje mee bezig bent, hoor je het steeds vaker. Hetzelfde met planten en bomen. Als je er op gaat letten, zie je overal wel iets. Winterpostelein op de grond op een kemping bijvoorbeeld. Simone zat allerlei sparren en dennen te determineren. Ik was nogal onder de indruk van de Hemlock.

Maar goed. Vogels luisteren. Dus toen we van de week gekrijs hoorden, specifiek een roofvogel, grepen we elkaar vast en keken naar de richting van het geluid. We stonden abrupt stil. We zagen twee grijze gedaantes om elkaar heen dartelen. Baltsen waarschijnlijk, daar is het de tijd wel voor. We twijfelden of het Uilen waren, maar die zouden overdag niet zo actief zijn. Ze waren net wat te ver weg om goed te zien. Buizerd is altijd makkelijk, de meest voorkomende roofvogel, maar die was bruin. Deze waren lichter.

© Vroege Vogels

We waren helemaal onder invloed van de vogels en wilden er niet naartoe lopen omdat we ze dan zouden storen, enkel omdat wij wilden weten welke vogels het waren. We sloegen alle details en het gekrijs op in ons geheugen en na een zoektochtje op Het Internet was het duidelijk: 2 haviken.

We hadden weinig eten in onze tas, ik weet niet meer precies waarom. Waarschijnlijk omdat we lui waren en geen zin hadden in al dat gewicht op onze rug. We dachten dat we wel wat tegen zouden komen onderweg, alleen er waren nul dorpjes. We zouden in Otterlo eindigen en daar konden we weer eten, maar dat was eind van de dag. Dus bij ieder bankje dat we zagen, zeiden we ‘bankje’ en ploften onze tassen op de grond en namen we een slok water. ‘Hebben we nog wat te eten?’, vroeg een van ons dan en de ander antwoordde met: ‘Rijst’. Maar daar hadden we geen zin in.

We liepen door, in de zon. Simone had een t-shirt aan en ik droeg blote benen. Het was goddelijk en de natuurlijk was prachtig. We liepen richting Mossel en Simone zei meteen dat daar een leuk theehuis is. Simone liep trouwens continu op te scheppen dat ze overal geweest was. Haha.

Maar er was dus echt een theehuis en het was ook echt leuk. Een oude schaapskooi met veel glas en daardoor heel licht. We settelden ons uitgebreid op een bank bij de openhaard (die niet aanstond – wij blij want we hadden het tyfus heet), deden onze schoenen uit en bestelden koffie en een tosti. Daarna hebben we nog appeltaart gegeten. Simone pakte haar haakwerkje erbij en ik haar boek: ‘De natuur als kompas’. Tof boek over hoe o.a. de zon, de maan en de sterren gebruikt worden ter navigatie. Ik had ook een boek mee (van de bieb), maar die draag ik al de hele week voor de kat z’n viool mee.

Later liepen we door een weer heel ander soort bos (wat voor vegetatie we allemaal tegenkomen? Iedere dag is anders. Ieder dagdeel is anders. Echt een TOP route!) met wat lagere kleine boompjes. Kleine berken en grove dennen enzo. En daar zag ik twee zwarte vogels vliegen, ik dacht eigenlijk merels of kraaien. Maar toen hoorden we dat hele specifieke gejank van zwarte spechten en waarempel! Twee zwarte spechten vlogen achter elkaar aan, zaten te sjansen en te flirten. Met hun grote lichaam en hun witte snavel zaten ze op de bast. Het was weer een spektakel.

Rondom Otterlo zitten heel veel kempings. We hebben een beetje de routine om gewoon te gaan lopen en in de loop van de dag te bedenken hoe ver we nog willen, waar we zin in hebben enzo. Nu is het begin maart en zijn zo goed als alle kempings dicht. We besloten het gewoon te gokken, naar Otterlo te lopen en het daar wel even te zien.

We kwamen langs een kampeerterrein waar Simone, uiteraard, al eens heeft gestaan een paar jaar geleden. Het was een kleinschalige, lichtelijk kneuterige, kemping met daarbij een natuurkampeerterrein.

Natuurkampeerterreinen zijn bosachtige kampeerterreintjes die aangesloten zijn bij Het Groene Boekje. Het is dus weer wat anders dan de NTKC (dat is echt een vereniging). Alleen, je moet dan wel weer lid zijn van Het Groene Boekje om er te mogen staan. Je hebt naast NTKC en Het Groene Boekje ook nog andere dingen waar je per ding lid van moet zijn. Beetje zoals je tegenwoordig én Netflix én HBO én Prime én Disney etc moet hebben om leuke series te zien.

Enfin, wij zijn NTKC-ers en niet lid van Het Groene Boekje. Maar na een leuk charmant gesprekje met de eigenaar mochten we er toch staan. (#jeweet)

Het regende de volgende dag weer mega hard en de wind was gedraaid waardoor het ijskoud was. Alles was (weer) nat en tijdens mijn ochtend-inspectie-rondje vond ik een ruimte waar we konden chillen, water koken, koffie zetten en telefoon opladen. Simone pakte haar haakwerkje er weer bij en ik haar boek. Tegen 11 was het droog en konden we de weg weer op!

We liepen richting Lunteren. Simone moest de volgende dag weer werken en ik wilde nog een paar dingen doen voordat ik naar Engeland ga, dus we hadden het plan om daar dan het kippenlijntje te nemen. Vanaf Arnhem loopt Het Veluwe Zwerfpad officieel via Lunteren naar Otterlo, maar dat stukje hadden we overgeslagen en ergens een short-cut genomen. Dus nu konden we ons valsspel weer inhalen.

In Amersfoort wilden we de bus nemen naar het NTKC-terreintje in Den Treek, maar er bleek een staking te zijn dus we gingen maar weer lopen. Eigenlijk hoorde dat wel. Een uur liepen we door bekend terrein, door de stad, door het park en daarna de fietsbrug over het bos weer in. Ik keek uit automatisme uit naar wolvensporen, maar die waren er niet. Maakt niet uit.